La reveno

Hodiaŭ mi havas bonan novaĵon por rakonti. Nun, post loga pripensado pri ĉio mi finfine klarigis kelkajn pensojn, kelkajn ideojn. Nun la duboj kiuj turmentis min antaŭe ne plu ekzistas, mi scias ekzakte kion mi devas fari. Mi jam restis tro longe for de miaj kamaradoj, de mia kara revolucio, kaj nun estas la horo reveni, ĉar tie estas mia hejmo kaj al ĝi mi apartenas. Kontraŭ la faŝismo mi denove batalos, la homaro necesas venki tian stultaĵon, kaj mi ne plu povas elteni tiajn doktrinojn. En mia koro feliĉe denove la amo anstataŭigis la dubojn, la idealo pri pli bona mondo revenis al mi tre forte, ĉi foje ne kiel utopio, sed kiel urĝa bezono. Mi denove vidas belecon je la vivo, mi denove sentas pasion je ekzisti. La revolucio ne estas stulta frenezaĵo el nur dekoj da homoj, ĝi estas realaĵo jam kreita de multaj homoj. La faŝistoj ne volas ke ni kredu je tiu videbla vero, tial ili mensogas ĉien kaj al ĉiuj, kaj kontraŭ tio ni agados kaj rezistos. Ŝanĝa vento preterblovas mian vizaĝon, kaj ĝin mi akompanos ĝis kiam mi povos. Karaj kamaradoj pardonu min pro la longa forestado, sed ne maltrankviliĝu, nun mi revenas al vi. Ne plu da faŝistoj, nun estas nia horo, nun ni vivu anarkie!

La farindaĵo

Mi promenas kaj promenas kaj ŝajnas ke mia menso neniam solvos siajn dubojn. Ĉio en la mondo estas tre freneza kaj en malordo, eĉ mi mem ne plu scias kion mi devas fari, kiel vivi kaj kial batali. Ni vivas en revolucia epoko, tio estas samtempe beno kaj malbeno, ĉar batalante por ĝi oni povas senti sin kiel heroo kiu ŝanĝas la mondon, tamen ni devas tute lasi la ideon pri havi trankvilan vivon, tiu batalo konsumas kaj konsumos nian animon, verŝajne ĝis tiam kiam ni estos mortaj, kaj nuntempe mi ne eltenas tian doloron. Mi devas konfesi al vi ke hodiaŭ mi tute ne povas helpi la revolucion, mi devas unue helpi mi mem. Mi ne povas plibonigi la mondon se unue mi ne komprenos min mem. Mi malamas la faŝismon sed la faŝistoj ankaŭ estas homoj kaj mi volas ami la homaron, kiel do batali kontraŭ ili? Ĉu mia anarkio vere taŭgas? Ĉu mi kaj miaj kamaradoj povas vere krei novan kaj pli bonan socion? Poste la revolucio kio okazos kun la faŝistoj? Ĉu mi havas sufiĉe da energio por daŭriĝi batalante? Mi estas tre konfuzita nun, mia nura certeco estas ke unue mi devas venki mian personan batalon, kaj nur poste reveni al mia kara revolucio.

Ordinara tago dum la promenado

Nuntempe kvankam mia menso ankoraŭ estas ĝenita pro la milito, mi povas pli bone kaj pli libere pensi pri la revolucio, pri la homoj, kaj pri mi mem. Mi ankoraŭ volonte donus mian vivon al la revolucio se tiel mi bezonus, mi amas liberecon pli ol ĉion el la mondo kaj mi pretas morti por ĝi. Mi scias ke amaso da homoj meritas nenion krom mia maladmiro, ĝuste tiel kiel la faŝistoj, sed ŝajnas ke ili ne estas tia ĉiam pro malboneco, fakte kelkfoje ili estas tia eĉ pro amo. Jes, bedaŭrinde kelkaj kompatindaj personoj ame klopodas por la faŝismo. La problemo estas ilia stulteco, kiu tre ofte estas kaŭzita de la societo mem, do ŝajnas ke oni ne povas kulpi ilin pro ĉio. Kion fari do? Mi volas batali por la libereco kaj ankaŭ por la homaro, sed tre ofte la homaro ne volas sian propran liberecon, do kiel mi batalos? Kial mi batalos? Dum mi ne trovas la respondon, mi batalos kontraŭ la faŝismo, ĉar tiu doktrino estas tute kontraŭa al la amo, al la libereco kaj al la homaro. Do eĉ se amaso da stultaj homoj ŝatas ĝin, mi batalos kontraŭ la faŝismo, kontraŭ la stulteco, ĉar ili ne povas gajni tiun militon, por la homaro ili ne povas gajni, eĉ se la homaro mem tion ankoraŭ ne komprenas. Homoj mi pardonpetas al vi, sed la faŝismo mi neniam kaj neniel povos toleri, mi amas tre multe la homaron, kaj pro tio hodiaŭ mi ploras por ĝi.

La promenado

Mi ne plu tenis tiun ĉi militon, tiun ĉi etoson, miajn kamaradojn, kaj eĉ min mem, tial mi foriris dum kelka tempo. Mi petis permeson al neniu, mi parolis pri tio al neniu, mi simple foriris por promeni hazarde. Mi ne scias kion mi serĉas, kion mi celas je tiu promenado, mi nur scias ke nun mia ĉeesto en la milito estus malbona al miaj kamaradoj kaj ankaŭ al nia tre amata revolucio. Nun mi spertas la solecon, nun mi suferas, sed almenaŭ miaj pensoj pli kaj pli iĝas pli klaraj kaj pli kompreneblaj. Baldaŭ mi pretiĝos por reveni al la milito, baldaŭ mi povos pli bone helpi la revolucion.

Soleca tago dum la milito

Lastatempe la sufero en nia koro pligrandiĝas tre rapide. Mi ne plu vidas estoton por nia revolucio, por miaj kamaradoj kaj eĉ por mi mem. Kvankam la kunesto de miaj kamaradoj mi sentas min tute sole, kaj nun krom la batalo kontraŭ la faŝistoj mi pli forte batalas kontraŭ mi mem. Pri tio mi devas konfesi ke batali kontraŭ la stultaj faŝistoj estas pli facile ĉar la malamiko ne estas ĉiam ĉe mi. Oni diras ke dum tiaj horoj oni devas daŭrigi la esperon, sed kiel fari tiel? Mi ne trovas la vojon.

La malbona tago

Hodiaŭ nia laceco estas tre evidenta, ne nur en nia korpo, sed precipe en nia animo kaj koro. Hieraŭ ni travivis nian plej malbonan batalon dum tiu ĉi stulta milito. Kelkaj kamaradoj mortis kaj preskaŭ ĉiuj vundiĝis. Ŝajnas ke doloro kaj sufero estos kun ni ĝis kiam la milito finiĝos. Ĉu ĝi iam finiĝos? Mi ofte dubas pri tio. Kelkfoje eĉ nia mirinda celo ne sufiĉas por daŭrigi nian volon kaj energion, fakte dum la milito ni ofte eĉ ne memoras kial ni batalas.