Mi promenas kaj promenas kaj ŝajnas ke mia menso neniam solvos siajn dubojn. Ĉio en la mondo estas tre freneza kaj en malordo, eĉ mi mem ne plu scias kion mi devas fari, kiel vivi kaj kial batali. Ni vivas en revolucia epoko, tio estas samtempe beno kaj malbeno, ĉar batalante por ĝi oni povas senti sin kiel heroo kiu ŝanĝas la mondon, tamen ni devas tute lasi la ideon pri havi trankvilan vivon, tiu batalo konsumas kaj konsumos nian animon, verŝajne ĝis tiam kiam ni estos mortaj, kaj nuntempe mi ne eltenas tian doloron. Mi devas konfesi al vi ke hodiaŭ mi tute ne povas helpi la revolucion, mi devas unue helpi mi mem. Mi ne povas plibonigi la mondon se unue mi ne komprenos min mem. Mi malamas la faŝismon sed la faŝistoj ankaŭ estas homoj kaj mi volas ami la homaron, kiel do batali kontraŭ ili? Ĉu mia anarkio vere taŭgas? Ĉu mi kaj miaj kamaradoj povas vere krei novan kaj pli bonan socion? Poste la revolucio kio okazos kun la faŝistoj? Ĉu mi havas sufiĉe da energio por daŭriĝi batalante? Mi estas tre konfuzita nun, mia nura certeco estas ke unue mi devas venki mian personan batalon, kaj nur poste reveni al mia kara revolucio.
