Hodiaŭ mi havas bonan novaĵon por rakonti. Nun, post loga pripensado pri ĉio mi finfine klarigis kelkajn pensojn, kelkajn ideojn. Nun la duboj kiuj turmentis min antaŭe ne plu ekzistas, mi scias ekzakte kion mi devas fari. Mi jam restis tro longe for de miaj kamaradoj, de mia kara revolucio, kaj nun estas la horo reveni, ĉar tie estas mia hejmo kaj al ĝi mi apartenas. Kontraŭ la faŝismo mi denove batalos, la homaro necesas venki tian stultaĵon, kaj mi ne plu povas elteni tiajn doktrinojn. En mia koro feliĉe denove la amo anstataŭigis la dubojn, la idealo pri pli bona mondo revenis al mi tre forte, ĉi foje ne kiel utopio, sed kiel urĝa bezono. Mi denove vidas belecon je la vivo, mi denove sentas pasion je ekzisti. La revolucio ne estas stulta frenezaĵo el nur dekoj da homoj, ĝi estas realaĵo jam kreita de multaj homoj. La faŝistoj ne volas ke ni kredu je tiu videbla vero, tial ili mensogas ĉien kaj al ĉiuj, kaj kontraŭ tio ni agados kaj rezistos. Ŝanĝa vento preterblovas mian vizaĝon, kaj ĝin mi akompanos ĝis kiam mi povos. Karaj kamaradoj pardonu min pro la longa forestado, sed ne maltrankviliĝu, nun mi revenas al vi. Ne plu da faŝistoj, nun estas nia horo, nun ni vivu anarkie!
