La bruo de la bomboj

Hieraŭ nia timo realiĝis, ni aŭskultis la bruon de la bomboj dum la tuta nokto, la milito komenciĝis. La bruo alvenis el proksima urbo, ĉi tie ni vidis neniun bombon, sed ni sentis ilin tre forte en niaj mensoj. Ni tuj ektimis pri niajn kamaradojn de la alia urbo, ĉar ŝajnas ke la nombro de faŝistoj estas multe pli granda ol nia nombro, kaj ankaŭ ŝajnas ke ili havas armilojn multe pli potencaj ol niaj armiloj. Kelkfoje ŝajnas ke nia revolucio tute ne havas estontecon, kelkfoje ŝajnas ke nia klopodo tute ne indas, ĉar eble ni ne povas venki la faŝistojn, kaj mi suferas pro tio. Mi konfesas ke poste kiam mi ekaŭdis la bruon de la bomboj mia menso pleniĝis je duboj kaj timoj, tamen hodiaŭ matene io eksterordinara okazis al mi. Kamaradino el la trafita urbo venis ĉi tien por rakonti al ni kion okazis kaj ŝi diris ke niaj kamaradoj tie ankoraŭ forte staras, ĝis nun la faŝistoj ne sukcesis tie, feliĉe, sed la eksterordinara afero ne estas tio, la kamaradino kiu venis ĉi tien estas karega amikino kiun mi ne vidis de antaŭ longe, tio estis nekredebla ĉar mi pensis ke mi neniam plu vidus ŝin. Kiam ni renkontiĝis miaj timoj kaj suferoj subite malaperis, kvankam ni estis dum tre malbona epoko ni havis tre agrablan tempon hodiaŭ, nia amo al la libereco estas fortega sento kio mirinde kunigas nin, ne kiel amantoj sed kunigas nin kiel homoj. Nun ŝi jam revenis al sia urbo, sed esti kun ŝi hodiaŭ estis la plej bona afero kio okazis al ni dum la lastaj semajnoj, kaj tio igis min rimarki ke ankoraŭ ekzistas espero, nun mi ne plu dubas pri nia revolucio, pro homoj kiel ŝi mi certigas ke nia klopodo tute indas, pro homoj kiel ŝi mi ankoraŭ kredas en pli bona socio, pro homoj kiel ŝi mi senĉese batalos, kaj pro ŝi hodiaŭ mia koro finfine dormos trankvile.