Soleca tago dum la milito

Lastatempe la sufero en nia koro pligrandiĝas tre rapide. Mi ne plu vidas estoton por nia revolucio, por miaj kamaradoj kaj eĉ por mi mem. Kvankam la kunesto de miaj kamaradoj mi sentas min tute sole, kaj nun krom la batalo kontraŭ la faŝistoj mi pli forte batalas kontraŭ mi mem. Pri tio mi devas konfesi ke batali kontraŭ la stultaj faŝistoj estas pli facile ĉar la malamiko ne estas ĉiam ĉe mi. Oni diras ke dum tiaj horoj oni devas daŭrigi la esperon, sed kiel fari tiel? Mi ne trovas la vojon.