Nuntempe kvankam mia menso ankoraŭ estas ĝenita pro la milito, mi povas pli bone kaj pli libere pensi pri la revolucio, pri la homoj, kaj pri mi mem. Mi ankoraŭ volonte donus mian vivon al la revolucio se tiel mi bezonus, mi amas liberecon pli ol ĉion el la mondo kaj mi pretas morti por ĝi. Mi scias ke amaso da homoj meritas nenion krom mia maladmiro, ĝuste tiel kiel la faŝistoj, sed ŝajnas ke ili ne estas tia ĉiam pro malboneco, fakte kelkfoje ili estas tia eĉ pro amo. Jes, bedaŭrinde kelkaj kompatindaj personoj ame klopodas por la faŝismo. La problemo estas ilia stulteco, kiu tre ofte estas kaŭzita de la societo mem, do ŝajnas ke oni ne povas kulpi ilin pro ĉio. Kion fari do? Mi volas batali por la libereco kaj ankaŭ por la homaro, sed tre ofte la homaro ne volas sian propran liberecon, do kiel mi batalos? Kial mi batalos? Dum mi ne trovas la respondon, mi batalos kontraŭ la faŝismo, ĉar tiu doktrino estas tute kontraŭa al la amo, al la libereco kaj al la homaro. Do eĉ se amaso da stultaj homoj ŝatas ĝin, mi batalos kontraŭ la faŝismo, kontraŭ la stulteco, ĉar ili ne povas gajni tiun militon, por la homaro ili ne povas gajni, eĉ se la homaro mem tion ankoraŭ ne komprenas. Homoj mi pardonpetas al vi, sed la faŝismo mi neniam kaj neniel povos toleri, mi amas tre multe la homaron, kaj pro tio hodiaŭ mi ploras por ĝi.
